Mury obronne Edynburga
Edynburg, tętniące życiem miasto skrywające bogatą historię, w średniowieczu dumą prezentowało się jako warowna twierdza otoczona potężnymi murami obronnymi. Te imponujące konstrukcje odegrały kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości miasta i jego przetrwaniu przez liczne konflikty. Dzisiaj również w widoczny sposób oznaczona jest granica nieistniejącego już muru. Spacerując po Royal mail, można zobaczyć granice muru, wyznaczone przez złote płytki znajdujące się na ulicy. Zaznaczona jest również brama wjazdowa. Jej wygląd umieszczony jest na budynku przy Royal mail.
Budowę murów obronnych Edynburga zainicjował w połowie XV wieku król Jakub II. Wzniesiony wówczas "Mur Królewski" ("King's Wall") stanowił pierwszą linię obrony, otaczając swym zasięgiem strategiczne wzgórze zamkowe. Początkowo mur miał około 0,5 km kwadratowego powierzchni, sięgając wysokości 7 metrów i grubości 1,2 metra.
W XVI wieku miasto rozrosło się poza granice pierwotnego muru, co skłoniło do rozbudowy fortyfikacji. Powstał wówczas "Mur Telfera" ("Telfer Wall"), biegnący wzdłuż dzisiejszej ulicy Lauriston Place. Nowa konstrukcja powiększyła obszar miasta o kolejne 4 hektary, zapewniając lepszą ochronę przed atakami.
Mury obronne odegrały kluczową rolę w historii Edynburga, chroniąc miasto przed licznymi oblężeniami i konfliktami. Szczególnie istotną rolę odegrały podczas wojen angielsko-szkockich, zapewniając schronienie dla mieszkańców i odpierając wrogie wojska.
Z biegiem czasu znaczenie murów obronnych zaczęło maleć. Rozwój broni palnej i zmiana strategii militarnych sprawiły, że fortyfikacje stały się mniej skuteczne. W XVIII wieku mury zaczęły popadać w ruinę, a wiele ich fragmentów rozebrano, aby uzyskać więcej miejsca dla rozrastającego się miasta.
Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie niewielkie fragmenty dawnych murów obronnych Edynburga. Można je zobaczyć m.in. w pobliżu Katedry św. Gilesa.
